“ဘက္စံုကၽြမ္းက်င္သူမ်ား ေပါမ်ားသည့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔တိုင္းျပည္”
ေဆာင္းပါးရွင္ -သရ၀ဏ္ (ျပည္)
“သီဟတင္စိုးတြင္လည္း စစ္ေရး အျမင္ရိွသည္။ မိုေရွဒါယန္းတြင္လည္း စစ္ေရးအျမင္ရိွသည္။ ကလင့္ အိစ္၀ုဒ္တြင္လည္း စစ္ေရးအျမင္ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ အျမင္ဆိုသည္မွာ တိုင္းတာ၍ မရေပ။…”
အဂၤလိပ္ အီဒီယမ္တခု ရိွသည္။ Jack of all trades but master of none ဟူ၏။ ဟိုစပ္စပ္ဒီစပ္စပ္ေတာ့ အားလံုးလုပ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ ဘာတခုမွ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ကြ်မ္းကြ်မ္းက်င္က်င္ တတ္ကြ်မ္းသူမဟုတ္ဟူေသာ အဓိပၸာယ္ျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔နိုင္ငံမွ စစ္အစိုးရအရာရိွ ၾကီးမ်ားနွင့္ေတာ့ အေတာ္ကိုက္ညီသည္။ ျမန္မာျပည္ကို အုပ္စိုးၾကသူမ်ားသည္ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ အားလံုးသိသည္ဟုထင္ေန သူမ်ားျဖစ္သည္။ စစ္လည္း တိုက္တတ္သည္၊ စီးပြားေရးတြင္လည္း ေဘလ္ဂိတ္ထက္ပင္ ေတာ္သည္။ စိုက္ပ်ဳိးေရးတြင္လည္း ၾကက္ဆူပင္မ်ားကို တနိုင္ငံလံုးစိုက္ခိုင္းသည္အထိ ကြ်မ္းက်င္ခဲ့သည္။ မီဒီယာဆိုလည္း သူတို႔သိလိုက္ျပန္သည္။ နိုင္ငံေရးတြင္လည္း ေခ်ာက္ထဲက်မွာစိုး၍ ၀င္ကယ္သည္တို႔ ဘာတို႔ေျပာတတ္သည္။
အုပ္ခ်ဳပ္ေရးတြင္လည္း ရပ္ကြက္အုပ္ခု်ပ္ေရးမွဴးမွသည္ သမၼတအထိ သူတို႔ပဲျဖစ္သည္။ ျမန္မာျပည္သည္ တခုေကာင္းကို နွစ္သက္ေသာ တိုင္းျပည္မဟုတ္၊ ဟိုစပ္စပ္ သည္စပ္စပ္ေနရာတကာ ၀င္ပါခ်င္ေသာသူတို႔ ထြန္းကားရာအရပ္ ျဖစ္သည္။ နိုင္ငံတကာတြင္ ဆပ္ကပ္ ျပပဲြမ်ား ေဖ်ာ္ေျဖေသာအခါ ဆပ္ကပ္တမ်ဳိးတည္းသာ ကြ်မ္းက်င္စြာ ေဖ်ာ္ေျဖၾကသည္။ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ေတာ့ ဆပ္ကပ္ကမည့္သူသည္ ဆပ္ကပ္တမ်ဳိးတည္းသာ ေဖ်ာ္ေျဖျပသပါလွ်င္ လူေတြက မၾကိဳက္လို႔လားမသိ တခန္းရပ္ျပဇာတ္ေတြ၊ ယိမ္းေတြ၊ စတိတ္ရိႈးေတြပါ ထည့္ျပရသည္။ မ်က္လွည့္ျပပဲြေတြမွာလည္း ထိုနည္းနွင္နွင္။ ေဒးဗစ္ေကာ္ပါဖီးလ္တို႔လို မ်က္လွည့္ခ်ည္း သီးသန္႔ ျပသူကို အထင္မၾကီး၊ မ်က္လွည့္နွင့္ျပဇာတ္၊ မ်က္လွည့္နွင့္ ေအာ္ပရာ ပူးတဲြကျပလိုက္မွ လူေတြက လက္ခံသည္။ ဒါ့ေၾကာင့္လားမသိ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ တခုေကာင္းတတ္ထားေသာ ပညာရွင္တို႔ထက္ ဟိုစပ္စပ္သည္စပ္စပ္ အကုန္တတ္သည္ ဆိုေသာ လူတြင္က်ယ္မ်ားေန ရာရလာသည္။ အသံုး၀င္လာသည္။ အေပၚသို႔ေရာက္လာသည္။ ေက်ာင္းမ်ားတြင္ ဘက္စံုထူူးခြ်န္ဆိုေသာ စီမံကိန္းေပၚလာသည္။ ေက်ာင္း သားသည္ ေက်ာင္းစာလည္း ေတာ္ရမည္၊ အားကစားလည္း ေတာ္ရမည္၊ အနုပညာဘက္တြင္လည္း စမ္းခ်င္သလိုစမ္း ထြန္းေပါက္ေနရမည္။ လူမႈပရဟိတဘက္တြင္လည္း မက်န္ေစရ။ ထိုသို႔ အားလံုး ကြ်မ္းက်င္သူမ်ား ကိုသာ လူေတာ္ အျဖစ္ သတ္မွတ္သည္။
ထိုစနစ္အရေရြးပါလွ်င္ ဗန္းဆင့္ ဗန္ဂိုးသည္ လည္းေကာင္း၊ ဗီသိုဗင္သည္လည္းေကာင္း၊ အိုင္းစတိုင္းသည္လည္းေကာင္း၊ ရိွတ္စပီးယားသည္လည္းေကာင္း ဘက္စံုထူးခြ်န္ေက်ာင္းသားအျဖစ္ အေရြးခံရမည္မဟုတ္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ထိုသူမ်ားသည္ တမ်ဳိးေကာင္းသာ ထူးခြ်န္ၾကေသာသူမ်ားျဖစ္ျခင္းေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ ကမၻာကလက္ခံေသာစနစ္မွာ တမ်ဳိးေကာင္း ထူးခြ်န္ေသာပါရမီရွင္ မ်ား ျဖစ္သည္။ လူသည္ အရာရာမွာမေတာ္နိုင္။ သခၤ်ာပညာရွင္သည္ ပန္းခီ် ပါရမီရွင္ တေယာက္ ျဖစ္လာနိုင္မည္မဟုတ္။ စီးပြားေရးကြ်မ္းက်င္ ပညာရွင္သည္ ဦးေနွာက္နွင့္အာရံုေၾကာ အထူးကုဆရာ၀န္ၾကီး ျဖစ္လာနိုင္မည္မဟုတ္။ ဆိုကၠားသမားက ေလယာဥ္မေမာင္းတတ္သလို၊ ေလယာဥ္ပိုင္းေလာ့က ဆင္ဦးစီးလုပ္တတ္ မည္မဟုတ္။
စစ္သားသည္ ပိဋကတ္သံုးပံုကို သိနိုင္မည္မဟုတ္သလို၊ သာသနာ့၀န္ထမ္း ရဟန္းသည္ လည္း AK47 ကို ပစ္ခတ္ တတ္ မည္မဟုတ္ေပ။ ဘက္စံုကြ်မ္းက်င္ဟူေသာ စီမံကိန္းသည္ စိတ္ကူးယဥ္ဆန္လြန္းျပီး ထိုစီမံကိန္းမွ ထြက္လာသူမ်ားသည္ Jack of all trades လို အားလံုးသိသလိုလို တတ္သလိုလို ေယာင္စိန္မ်ားသာ ျဖစ္လာေပလိမ့္မည္။
ထိုစီမံကိန္း မ်ဳိးသည္ ေဒါက္တာသန္းထြန္းကို ေဂါက္ရိုက္သင္ေပးျပီး တိုက္ဂါး၀ုဒ္ကို ပ်ဳေက်ာက္စာဖတ္နည္း သင္ေပးသလိုသာ ရိွေပလိမ့္မည္။ လူတို႔၏ မူလရိွျပီးသား အရည္အေသြးပင္ နိမ့္က်သြားေပလိမ့္မည္။ သို႔ေသာ္စစ္ အစိုးရအရာရိွၾကီးမ်ားမွာ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အားလံုးတတ္သည္ဟု ထင္ေနၾကသည္။
ကြ်န္ေတာ္ငယ္စဥ္က ဇာတိျပည္ျမို့တြင္ ‘ပန္းတပြင့္ အစ္မၾကီး ထမင္းဆိုင္’ဆိုတာရိွေလသည္။ ထိုထမင္းဆိုင္သည္ ကြ်န္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္တြင္ ရိွသည္။ ဆိုင္ပိုင္ရွင္မွာ မေရႊဆိုသည့္ အေဒၚ ၾကီးျဖစ္သည္။ သူ့ကိုအေရႊၾကီးဟု ရပ္ကြက္ထဲက ေခၚၾကသည္။ အေရႊၾကီးသည္ ဆိုင္နာမည္နွင့္လိုက္ေအာင္ ေခါင္းတြင္အျမဲတမ္း ပန္းတပြင့္ပန္ထားေလ့ရိွသည္။ အေရႊၾကီး၏ပန္းတပြင့္အစ္မၾကီးထမင္းဆိုင္သည္ အေတာ္နာမည္ၾကီး၏။ ျမိဳ႕ခံမ်ားကေတာ့ သူ႕ဆိုင္တြင္ စားေလ့မရိွ။ ကားဂိတ္အနီးတြင္ရိွသျဖင့္ နယ္မွလာသာဧည့္သည္မ်ားသာ သူ႕ဆိုင္မွာ စားတတ္သည္။ နာမည္ၾကီးပံုမွာ အေရႊၾကီးဆိုင္သည္ ျမန္မာထမင္းဟင္း ေရာင္းေသာဆိုင္ျဖစ္ေသာ္လည္း သူ႕ဆိုင္သို႔လူတေယာက္ ၀င္သြားလွ်င္ ဘာေမးေမး မရဘူးဆိုတာ မရိွေစရ။
”အစ္မေရ၊ ေကာ္ရည္ေခါက္ဆဲြ ရလား”ဟုေမးလည္း ရတယ္ဟု သာေျဖသည္။
”ၾကက္သားပလာတာ ရသလား”ဟု ေမးလွ်င္လည္း ရသည္ပင္။
”ကုန္းေဘာင္ၾကီးေၾကာ္ ရသလား”ေမးလွ်င္လည္း မလြတ္ေစရ။ ဘာျမဴဒါၾတိဂံေဒသသို႔ ေရာက္လာေသာ ေလယာဥ္၊ သေဘၤာဟူသမွ် စက္ကြင္းမွမလြတ္သကဲ့သို႔ ပန္းတပြင့္အစ္မၾကီးထမင္းဆိုင္သို႔ ေယာင္မွား ၍ေရာက္လာေသာ စားသံုးသူလည္း သူ႕အိတ္ကပ္ထဲမွေငြကို အေရႊၾကီးထံတြင္ မထားခဲ့ရဘဲ ျပန္ထြက္လာရရိုး ထံုးစံမရိွေပ။ အေရႊၾကီးသည္ အံ့ၾသဖြယ္ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ဘာေမးေမး အကုန္လုပ္တတ္သည္။ သို႔ေသာ္ဘယ္အရာမွ ဌာန္ကရိုဏ္းက်ေအာင္ ေကာင္းပါသည္ဟူ၍ကား လုပ္တတ္သည္မရိွသျဖင့္ သူ႕ဆိုင္တြင္ တခါစားဖူးသူသည္ ေနာက္တခါျပန္လာဖို႔ အေတာ္ပင္ ခဲယဥ္းမည္ျဖစ္သည္။ သို႔ေသာ္ အေရႊၾကီးသည္ ဒီလူမလာလည္း အေရးမၾကီး။ သူမလာလွ်င္ သူ႔ဘၾကီးလာလိမ့္မယ္ ဟူေသာသေဘာျဖင့္ လာသည့္ဧည့္သည္ တြယ္သာတြယ္ေဆာင္ပုဒ္ကို လက္ကိုင္ျပဳကာ တြယ္လိုက္နံွလိုက္စျမဲ ျဖစ္သည္။ ယခုေခတ္စကားနွင့္ ဆိုေသာ္ အေရႊၾကီးသည္ ဘက္စံုထူးခြ်န္သူျဖစ္၏။ ဘက္စံုထူးခြ်န္စီမံကိန္းတြင္ ပါ၀င္နိုင္ေလာက္ေသာ အရည္အခ်င္းနွင့္ျပည့္စံုသူတည္း။
ဆားပုလင္းနွင္းေမာင္ ၀တၳဳထဲတြင္လည္း ဆားပုလင္းနွင္းေမာင္သည္ စံုေထာက္ပညာတြင္ တဖက္ကမ္းခတ္တတ္ေျမာက္၏။ ထိုမွ်သာမကေသး ကိုယ္ခံပညာ အသတ္အပုတ္တြင္လည္း လက္ေ၀ွ႔ခ်န္ပီယံပင္ရံႈးေလာက္ေအာင္ စြမ္းေဆာင္နိုင္၏။ တေယာထိုးရာတြင္ တေယာဦးတင္ရီ ပင္အရံႈးေပးရမည္။ ရုပ္ေခ်ာရာတြင္လည္း ရုပ္ရွင္မင္းသား ရံႈး၏။ အဂၤလိပ္စကားကို ဘိလပ္သားေလသံနွင့္ ေျပာနိုင္၏။ ပိဋကတ္စာေပဘက္တြင္ နံွ႔စပ္ပံု၌ ဘုန္းၾကီးလူထြက္လားဟုပင္ ေမးရေလာက္၏။ စစ္တုရင္ထိုးရာ ၌ သူ႔ကိုနိုင္သူ ခပ္ရွားရွားျဖစ္သည္။ ဓာတုေဗဒဘက္တြင္လည္း နံွ႔စပ္ ၏။ ေရွးေဟာင္းေက်ာက္စာမ်ားကို ဖတ္ရာ၌လည္း ဂီ်အိပ္ခ်္လုစ္တို႔၊ ေဒါက္တာထင္ေအာင္တို႔ထက္ပင္ သာေသးသည္။ လက္နက္အမ်ဳိးမ်ဳိး ကိုလည္း ကိုင္တြယ္ပစ္ခတ္တတ္ေသး၏။ ဤမွ်ေတာ္ေသာ ဆားပုလင္း နွင္းေမာင္ျဖစ္ပါသည္။ ဘက္စံုကြ်မ္းက်င္ပံုကား ဆိုဖြယ္ရာပင္မရိွေတာ့။ အကယ္စင္စစ္ ဤမွ်ေလာက္ေသာပညာမ်ားကို ဆားပုလင္းနွင္းေမာင္သာ တကယ္တတ္ရိုးမွန္လွ်င္ သူ႔အသက္သည္ အနည္းဆံုးအနွစ္သံုးရာ ခန္႔ရိွရမည္ျဖစ္သည္။ ထိုမွ်ေလာက္ရိွမွသာ အားလံုးကိုသိမည္၊ တတ္မည္၊ ဘက္စံုကြ်မ္းက်င္မည္ျဖစ္သည္။ ထိုထက္ပို၍လည္း ၾကာေကာင္း ၾကာနိုင္ေသး၏။ လူ့သက္တမ္းတခုအတြင္း အားလံုးသိဖို႔တတ္ဖို႔ဆိုသည္ မွာ မျဖစ္နိုင္ေပ။
သို႔ေသာ္ ျမန္မာနိုင္ငံ၌ အခ်ဳိ႕ေသာပုဂၢိဳလ္မ်ားသည္ သူတို႔အသင္းအဖဲြ့က သင္ၾကားေပးလိုက္၍ သင္တန္းျပီးဆံုးသြားျပီဆိုလွ်င္ ဆားပုလင္းနွင္းေမာင္လို အားလံုးကိုသိျပီတတ္ျပီဟု ထင္တတ္ၾကသည္။ ထိုသူမ်ားသည္ စိုင္ေကာ္၍ခ်ဳံေပၚေရာက္ တိုင္းျပည္ကို အုပ္ခ်ဳပ္ခြင့္ရေသာအခါ သူတို႔ကိုယ္သူတို႔ အားလံုးသိအားလံုးတတ္ထင္ကာ ဘ၀င္ျမင့္တတ္ၾကသည္။ ေလာက၌ ငါတို႔ေလာက္သိသူ တတ္သူမရိွဟုဆိုကာ ထင္ရာစိုင္းတတ္ၾကသည္။ ေနရာတကာ တလဲြအမိန္႔ေပးတတ္ၾကသည္။ ထိုသို႔ျဖင့္ ေကာင္းေနသမွ်အရာကို ဆိုးေစေသာ(ေကာင္းဆိုးစီမံကိန္းမ်ား)ေပၚေပါက္ လာေစေတာ့၏။ ျမိဳ႕လယ္ေကာင္တြင္ သြားေရးလာေရးအဆင္ေျပေနေသာ တကၠသိုလ္မ်ားကို ျမိဳ႕ျပင္သို႔ပို႔ပစ္ျခင္း၊ ေလးနွစ္သင္ရမည့္ဘဲြ့ကို သံုးနွစ္သာသင္ေစျခင္း၊ ပါရဂူဘဲြ့ကို နိုင္ငံျခားသို႔သြားယူမည့္အစား ျပည္တြင္းမွာပင္ ေဖာေဖာသီသီေပးျခင္း၊ သခၤို်င္းကုန္းကိုဖ်က္ျပီး နိုက္ကလပ္လုပ္ျခင္း၊ ပလက္ေဖာင္းအေကာင္းမ်ားကို ဖ်က္ျခင္း၊ အမ်ဳိးသားစာၾကည့္ တိုက္ေျမေနရာနွင့္ အေဆာက္အဦကို ခရိုနီသို႔ လက္လဲႊေရာင္းခ်ျခင္း၊ ဌာနဆိုင္ရာမ်ားတြင္ မိုးက်ေရႊကိုယ္မ်ား ခန္႔အပ္ျခင္း၊ ဘာမွမတတ္သူကို ဦးစီးမွဴး၊ ညႊန္မွဴးမ်ားခန္႔အပ္ျခင္း၊ ေရွးေဟာင္းဘုရားမ်ားကို အတင္း အဓမၼျပဳျပင္ျခင္း၊ ေရွးေဟာင္းယဥ္ေက်းမႈဇုန္ထဲ၌ ဟိုတယ္ေဆာက္ျခင္း၊ ေမွ်ာ္စင္ေဆာက္ျခင္း စေသာ ေကာင္းဆိုးစီမံကိန္းမ်ားကို အနီွပုဂၢိဳလ္မ်ားက ေဖာ္ေဆာင္ေလ၏။ အဆိုးဆံုးမွာ န၀တ/နအဖ စစ္အစိုးရ လက္ထက္က ပညာေရးေကာ္မတီဥကၠ႒ဆိုသူက တကၠသိုလ္၊ ေကာလိပ္မ်ားသို႔ေရာက္လာလွ်င္ ပါေမာကၡခ်ဳပ္၊ ပါေမာကၡ၊ ကထိကမ်ားကို ထိုင္ခိုင္းကာ မိန္႔ခြန္းေျခြၾသ၀ါဒပို႔ခ်ျခင္း ျဖစ္သည္။ ဘာသာရပ္ဆိုင္ရာ ကြ်မ္းက်င္သူ ဆရာၾကီး၊ ဆရာမၾကီးမ်ားကို ဘာမွေရေရရာရမသိေသာသူက လက္ခ်ာရိုက္ေနျခင္းေပတည္း။ ဘက္စံုကြ်မ္းက်င္သင္တန္းဆင္းမ်ား ၾကီးစိုးေနပံုျဖစ္သည္။ ထိုသို႔ ဘက္စံုဆရာၾကီးမ်ား ၾကီးစိုးလိုက္ရာ ျမန္မာ နိုင္ငံသည္ အနွစ္၅၀ အတြင္း မဲြျပာက်သြားျခင္းမွာ အံ့ၾသစရာမရိွေပ။
နိုင္ငံတကာတြင္ေတာ့ တခုေကာင္းတတ္သူ ကြ်မ္းက်င္ပညာရွင္ကို အလြန္ေလးစားတန္ဖိုးထားကာ ေနရာေပးၾကေပ၏။ တခုေကာင္း ကြ်မ္းက်င္သူကို မည္မွ်ေနရာေပးသနည္းဟူမူ ၀ိုင္အရက္ခ်က္ေသာစက္ရံု မ်ားတြင္ ၀ိုင္အရက္၏အရသာကို ျမည္းစမ္းေသာက္ၾကည့္ျပီး ေ၀ဖန္ အၾကံေပးရေသာ Wine taster ေခၚ အရသာျမည္းတတ္သူမ်ားကို တခုတ္တရ လခေကာင္းေကာင္းေပးကာ အလုပ္ခန္႔ထားတတ္ၾကသည္။ Tea taster ေခၚ လက္ဖက္ရည္ အရသာေကာင္းမေကာင္းျမည္းေပးသူမ်ားကိုလည္း လက္ဖက္ေျခာက္ကုမၸဏီမ်ားက ခန္႔ထားၾကသည္။ ဒါေလးပဲကြာ၊ ငါတို႔မိုးက်ေရႊကိုယ္အဖဲြ႔က လုပ္တတ္ပါတယ္၊ သူ႕လခေပးမယ့္အစား ကိုယ့္ဘာသာျမည္းမွာေပါ့။ ငါတို႔မွာလည္း လွ်ာပါတာပဲဆိုသူမ်ားနွင့္ေတြ႔ပါက ၀ိုင္ျမည္းသူမ်ား အလုပ္ျပဳတ္မွာေသခ်ာေပသည္။ ၀ိုင္အရသာလည္း မွန္ကန္စြာ ဆံုးျဖတ္နိုင္စြမ္းမရိွသျဖင့္ လူၾကိဳက္နည္းကာ စက္ရံုျပဳတ္မွာ ေသခ်ာေလသည္။ ပုဂံတြင္ ဟိုတယ္တခုမွာ နိုင္ငံျခားသား မန္ေနဂ်ာကြယ္လြန္သြားေသာအခါ ျမန္မာရွယ္ယာပိုင္ရွင္မ်ားက နိုင္ငံျခားသားငွားလွ်င္ ပိုက္ဆံကုန္သည္ဆိုကာ ဟိုတယ္ပညာမတတ္ပါဘဲ သူတို႔ ဘာသာ မန္ေနဂ်ာ၀င္လုပ္ၾက၏။ ခရစၥမတ္နွင့္ နွစ္သစ္ကူးအခါသမယသို႔ေရာက္ေသာအခါ အျခားဟိုတယ္မ်ားက နွစ္သစ္ကူးအထိမ္းအမွတ္ ေပ်ာ္ပဲြရႊင္ပဲြမ်ားက်င္းပေပးျပီး နွစ္သစ္ကူးညစာကို ေဈးၾကီးၾကီးနွင့္ ေရာင္းခ်ၾကသည္။ ထိုဟိုတယ္ကလည္း သူမ်ားလုပ္သလို လိုက္လုပ္သည္။ လက္မွတ္မ်ားေဈးၾကီးၾကီးနွင့္ ေရာင္းသည္။ သို႔ေသာ္ သူမ်ားဟိုတယ္ေတြက ေငြကုန္ေၾကးက်ခံကာ ဂီတေဖ်ာ္ေျဖပဲြေတြ၊ Dancer အဖဲြ႔ေတြ၊ အဆိုေတာ္ေတြငွားတာလုပ္ေသာအခါ ထိုမန္ေနဂ်ာလက္သစ္တို႔သည္ ေငြကုန္မခံခ်င္သျဖင့္ ေဖ်ာ္ေျဖေရးအစီအစဥ္မ်ားကို ေတာ္ရိေလ်ာ္ရိအျဖစ္ သေဘာေလာက္က်င္းပသည္။ ေငြကုန္ေၾကးက်နည္းေသာ ေခ်ာတိုင္တက္ပဲြ၊ ေခါင္းအံုးရိုက္ျပိဳင္ပဲြ၊ နြားလွည္းေမာင္းပဲြ စသည္မ်ားကိုသာ ထည့္သြင္းက်င္းပကာ နွစ္သစ္ကူးပါတီပဲြ က်င္းပသည္။ နိုင္ငံျခား ဧည့္သည္မ်ားက Compliant တက္ၾကသျဖင့္ ေနာက္နွစ္တြင္ ခရစၥမတ္ကာလ၌ ထိုဟိုတယ္မွာ ကီ်းနွင့္ ဖုတ္ဖုတ္ျဖစ္ေနေလသည္။ ဘက္စံုထူးခြ်န္ သူမ်ားအျဖစ္ ေနရာတကာ တတ္ခ်င္ေယာင္ သိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၾကေသာ အက်ဳိးေက်းဇူးေပတည္း။
လူသည္ ဘက္စံုမထူးခြ်န္နိုင္။ ထိုသို႔ မထူးခြ်န္သည္ကိုလည္း ရွက္စရာမလို။ တေယာက္တည္းက ဘက္စံုမေတာ္နိုင္ေသာေၾကာင့္သာ ေဆးပညာတြင္ အရိုးအေၾကာ အထူးကု၊ နွလံုးအထူးကု၊ အစာအိမ္နွင့္ အူလမ္းေၾကာင္း အထူးကု၊ ဦးေနွာက္နွင့္ အာရံုေၾကာအထူးကု၊ နား၊ နွာေခါင္း၊ လည္ေခ်ာင္း အထူးကု၊ ကေလး အထူးကု စသည္ျဖင့္ ခဲြျခားထားၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တေယာက္တည္းက အားလံုးတတ္ေနလွ်င္ Specialist ဆိုသည္မွာရိွေတာ့မည္မဟုတ္။ အဓိကက်သည္မွာ ဘယ္အလုပ္သည္ ဘယ္ကြ်မ္းက်င္သူနွင့္သာ သင့္ေလ်ာ္သည္ဟူေသာ ဆံုးျဖတ္ခ်က္ကို ခ်နိုင္ျခင္းျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ နိုင္ငံတနိုင္ငံကို အုပ္ခ်ဳပ္မည့္သူသည္ ကိုယ့္နိုင္ငံမွ ကြ်မ္းက်င္ပညာရွင္မ်ားကို သိထားရေပမည္။ ဘယ္သူသည္ ဘယ္အလုပ္နွင့္ေတာ္သည္။ မည္သူသည္ မည္သည့္ဌာနနွင့္ သင့္ေတာ္သည္။ ဘယ္အလုပ္ဆိုလွ်င္ ဘယ္သူ့ကို ခိုင္းရမည္ဆိုျခင္းကို ေသခ်ာေပါက္သိရေပမည္။ ကိုယ့္ပါတီ ကိုယ့္အဖဲြ့မွလူမ်ားကိုသာ ဇြတ္ေနရာမေပးသင့္ေပ။ ထိုသို႔မဟုတ္ပါက သြားကိုက္သူကို ေျခေထာက္ျဖတ္ခိုင္းသလို ရိွေပလိမ့္မည္။ တနိုင္ငံလံုး၏ အေရးကိစၥကို သမၼတသည္ ကိုယ္တိုင္လိုက္လုပ္နိုင္သည္ မဟုတ္။ ေဘာလံုးပဲြတပဲြလို ပဲြထြက္လူစာရင္း (First line-up) လူထုတ္ပံုမွန္လွ်င္ မွန္သလို စြမ္းေဆာင္ရည္ ျမင့္မားေပလိမ့္မည္။
ျမန္မာနိုင္ငံ၀ယ္ ၁၉၆၂ မွစကာ ယေန႔အခိ်န္အထိ ထိုက္ထိုက္တန္တန္ မတိုးတက္ရျခင္းမွာ မွန္ကန္ေသာလူေရြးခ်ယ္မႈမလုပ္နိုင္ဘဲ၊ ငါသာသိ ငါသာတတ္ ဘက္စံုထူးခြ်န္ဆိုေသာ အတၱၾကီးသေလာက္ အေျမာ္အျမင္ မၾကီးသည့္ လူမ်ား၏လက္ခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။
ဖဲြ႔စည္းပံုအေျခခံဥပေဒအရ ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ သမၼတလုပ္မည္ဆိုလွ်င္ သမၼတအရည္အခ်င္းမ်ားစြာထဲမွ အခ်ဳိ႕မွာ
– အသက္ ၄၅ နွစ္ျပည့္ရမည္
– နိုင္ငံေရး၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရး၊ စီးပြားေရး၊ စစ္ေရးအျမင္မ်ားရိွရမည္
– ျမန္မာနိုင္ငံတြင္ နွစ္ ၂၀ ေနဖူးရမည္
– နိုင္ငံသားမိဘနွစ္ပါးမွ ေမြးဖြားသူ နိုင္ငံသားျဖစ္ရမည္
– ဇနီး၊ခင္ပြန္း၊ သားသမီး၊ ေခြ်းမ၊ သမက္မ်ားသည္ နိုင္ငံျခားသားမျဖစ္ေစရဟူ၍ျဖစ္သည္။
ထူးဆန္းသည္မွာ ပညာအရည္အခ်င္းနွင့္ပတ္သက္ျပီး တိက်ေရရာေသာ သတ္မွတ္ခ်က္ျပ႒ာန္းထားျခင္းမရိွေပ။ နိုင္ငံတနိုင္ငံ၏ ေခါင္းေဆာင္သည္ ပညာေတာ့တတ္ကိုတတ္ရေပမည္။ ယေန႔ေခတ္သည္ ပညာေခတ္ျဖစ္သည္။ ကမၻာၾကီးကို ပညာကၾကီးစိုးထား၏။ ထိုမွ်အေရး ၾကီးေသာပညာကို ဖဲြ့စည္းပံုအေျခခံဥပေဒတြင္ သတ္သတ္မွတ္မွတ္အရည္ အခ်င္းကန္႔သတ္ခ်က္ထည့္မထားျခင္းမွာ ထူးဆန္းလွသည္။ စစ္ေရးအျမင္ရိွရမည္ဆိုျခင္းကိုေတာ့ မျဖစ္မေနထည့္သြင္း ထားေပသည္။ တကယ္ေတာ့ အျမင္ (Vision)ဆိုသည္မွာ တိုင္းတာ၍ရေသာကိစၥမဟုတ္။ မည္သူမဆို အျမင္ေတာ့ရိွၾကသည္သာ ျဖစ္သည္။ သီဟတင္စိုးတြင္လည္း စစ္ေရးအျမင္ရိွသည္။ မိုေရွဒါယန္းတြင္လည္း စစ္ေရးအျမင္ရိွသည္။ ကလင့္ အိစ္၀ုဒ္တြင္လည္း စစ္ေရးအျမင္ရိွသည္။ သို႔ေသာ္ အျမင္ဆိုသည္မွာ တိုင္းတာ၍မရေပ။ ပညာကေတာ့ ထိုသို႔မဟုတ္ တိုင္းတာသတ္မွတ္၍ ရသည္။
ဥပမာ သမၼတလုပ္မည့္သူသည္ ျပည္တြင္း(သို့မဟုတ္) ျပည္ပ တကၠသိုလ္တခုခုမွ ၀ိဇၨာ၊ သိပၸံဘဲြ႔တခုခု ရရိွရမည္။ သမၼတ လုပ္မည့္သူသည္ အနိမ့္ဆံုး ႏိုင္ငံျခားဘာသာစကားတခုခု (အထူးသျဖင့္ နိုင္ငံတကာသံုး အဂၤလိပ္ဘာသာ စကားကို) စကားျပန္ မလိုဘဲ ေျပာဆိုနိုင္ရမည္ဟု သတ္မွတ္ဖို႔ေကာင္းလွသည္။ အဘယ့္ေၾကာင့္ ဆိုေသာ္ ေဘာလိ၀ုဒ္မွ ကုလားသရုပ္ေဆာင္မ်ား အကယ္ဒမီဆုယူရာတြင္ပင္ အဂၤလိပ္လိုေက်းဇူး တင္စကားေျပာေနနိုင္ေသာေခတ္တြင္ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္မ်ားအလည္တြင္ စကားျပန္မွတဆင့္ စကားေျပာေနရေသာအျဖစ္သည္ မတင့္တယ္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ ရယ္စရာေျပာ၍ ငါးမိနစ္ၾကာမွ ရယ္ေမာေသာသူ၊ ၀မ္းနည္းစရာေျပာ၍ အခိ်န္အေတာ္ၾကာမွ မ်က္နွာပ်က္ရမွန္းသိသူနွင့္ မည္သူကမွ် ရင္းရင္းနီွးနီွး စကားေျပာခ်င္မည္မဟုတ္ေပ။
ထို႔ေၾကာင့္ နိုင္ငံ့ေခါင္းေဆာင္ေရြးၾကေသာအခါ ဆားပုလင္းနွင္းေမာင္လို ဘက္စံုထူးခြ်န္သူကို ရဖို႔ဆိုသည္မွာ မျဖစ္နိုင္ပါ။ သို႔ေသာ္ ကမၻာ့အလည္တြင္ ခ်ျပစရာ ပညာတခုေရေရရာရာရိွ၍ နိုင္ငံတကာအလည္တြင္ မ်က္နွာမငယ္ရေသာ ပညာတတ္ပုဂၢိဳလ္ျဖစ္ဖို႔ အေရးၾကီးပါသည္။ ဘက္စံုမထူးခြ်န္လဲေနပါ။ သမၼတလုပ္မည့္သူသည္ ဘဲြ့ရပညာတတ္တေယာက္ျဖစ္ရမည္၊ အဂၤလိပ္လိုစကားျပန္မလိုဘဲ အသင့္အတင့္ေျပာတတ္ရမည္ ဟု ဖဲြ႔စည္းပံု အေျခခံဥပေဒ ပုဒ္မ ၅၉ တြင္ ေနာက္ဆက္တဲြအျဖစ္ထည့္သြင္း ေဖာ္ျပသင့္ပါသည္။ တကယ္ေတာ့ နိုင္ငံ တနိုင္ငံကို ေခါင္းေဆာင္မည္ဆိုလွ်င္ ပန္းတပြင့္အစ္မၾကီးထမင္းဆိုင္မွ ေဒၚအေရႊၾကီးလို ဘာလာလာရေသာ၊ ေမြးကတည္းက အ႒ာရသဆယ့္ရွစ္ရပ္တတ္လာသည္ဟု ကိုယ့္ဘာသာထင္ေနသည့္ ဘက္စံုထူးခြ်န္သင္တန္းဆင္းမ်ား၊ အရာရာသိေသာ ကိုတတ္ပ၊ မတတ္ပမ်ား မလိုအပ္ပါ။ ထိုကိုတတ္ပမ်ားေၾကာင့္ တိုင္းျပည္ ဆင္းရဲမဲြေတသြားရျခင္းျဖစ္ပါသည္။ အေကာင္းအဆိုးကို ခဲြျခားနိုင္ေသာ ဥာဏ္ပညာနွင့္ျပည့္စံုသည့္ အရပ္သားပညာတတ္သမၼတ တေယာက္သာ ျမန္မာနိုင္ငံက လိုအပ္ေနပါသည္။ တိုင္းျပည္တခုထြန္းကားခ်င္လွ်င္ စစ္အစိုးရအရာရိွၾကီးမ်ားလို Jack of all trades တတ္ေယာင္ကားေတြ ရိွေနရံုျဖင့္ အလုပ္ျဖစ္လိမ့္မည္မဟုတ္။ ဘာသာရပ္တခုခ်င္းကို ကြ်မ္းက်င္ေသခ်ာစြာတတ္ေျမာက္ေသာ Professioanl ေတြ ေနရာရဖို႔ လိုအပ္ပါေၾကာင္း။
from-News Watch
BrainWave
Credit – Aung Ko Ko Aung
